Həyatda xoş an

Həyat həqiqətləri və səhvləri ilə bizə təqdim edilən bir hədiyyədir. Bizdən minnətdar olmaq üçün bütün səbəblərə baxmayaraq, bizdən nə qədər uzaqdır. Həyat səhv və ya doğru deyil, səhvlərimizi azaltmaqla yaşamalıyıq. Çünki bilirik ki, səhv etdikləri zaman bizimlə danışa biləcək bir çox insan var. Ancaq bunu doğru etdiyimiz zaman bizə dəstək olmaq üçün az şey olur.

Həyatda dostluq və söhbəti əvəz edən başqa şeylər var. Daha sonra köhnə günlərin olduğu saytımda insanlıq qalmadı. Yalnızlığı üstün tutsaq həyatın suçu nədir? Sevdiklərimizlə birlikdə ola bilməyəcəyimiz anların səbəbləri öz seçimlərimizdir. Və ya özümüz üçün yaratdığımız xüsusi məqamların səbəbi.

Gözəl və xoşbəxt yaşasaq da, yaşamırıq. Ancaq həyatı dünən, sabah və ya bugünkü kimi görməməliyik. Sabaha güvənmək, sabahı təxirə salmaq sabahın qeyri-müəyyənliyidir. Və sabah bizə vaxtında nə gətirəcəyini bilmirik. Amma günəş hər gün çıxır ki, onu görə bilək. Həyat bizim hər saniyəmizdir.

Həyat çətindir, amma bizdə həyat fəlsəfəsi olmalıdır. həyat; ağrılı üzünü göstərir. Amma həyat deyilən anlamın mənası insan əlavə etdiyimiz mənalarla dəyişir. Onu yaxşı edən və pis edən yalnız bir varlıq var. Mənfi bir şeylə qarşılaşmaq, çalışmaq, əziyyət çəkmək, əziyyət çəkmək, ağlamaq, əziyyət çəkmək, bir sözlə, insan heç nəyin bitməsini və istehlak etməsini istəmir. Çünki insan həyatı pambıq iplə bağladığını düşünür. Bütün bunlardan keçsə, həyatla bütün əlaqələri kəsəcəyini düşünür.

Amma heç bilmirsən? Zəhmət çəkmədən bir yerə çatsan xoşbəxt ola bilməzsən, əzab çəkmədən xoşbəxtsənsə, xoşbəxtliyin nə olduğunu başa düşə bilmirsən, inciməsən, içindən gülməyi bilmirsənsə ağlayan sevincin nə olduğunu anlaya bilmirsən, daha doğrusu. Səhv etmədən haqqı tapmaq çətindir. Vaxtı çatanda gəlin qıraq, lazım olsa sındıraq, amma heç vaxt konstruktiv olmağımızdan imtina etməyək.

Bəlkə hamımızın ölüm təcrübəsinə ehtiyacımız var. Heç bitməyəcəyimiz qədər amansızcasına keçirdiyimiz nəfəslərdə saylandığını başa düşmək üçün. Zamanın heç kimdən keçmədən keçməsini, tələsik gündəlik həll edə bilməyəcəyimizi, bəlkə də həyat bizi güldürməyimizi və kiçik ölçülü ölümü xatırlatmağımızı gözləyir.

Bizə neçə nəfəs verildiyini bilmirik. Biz də narazılığımızı üzərimizə çəkirik. Geriyə baxmırıq, kimin nə dediyini ağlına gətirmir. Dünyadakı nəyin ağrının yaşaya biləcəyini heç kim bizə heç düşünmür. Sonra dağların keçilməzliyində, dağdakı insanlardan uzaqlaşırıq. Gözləmələrimizi o qədər yüksək tuturuq ki, bilmədən əvvəl qarşımızda bir dağ var.

Hər dəfə oyandıqda, həyatın daha bir gününün bağışlandığını hiss etməyə çalışırıq; hər bir canlı insanın bir gün ölümü dadacağını söyləsək, son günümüz ola biləcəyini ehtimal etməyərək hər gün yaşamağa davam edək. Həyatda bizə təqdim olunan bir hədiyyəyə diqqət yetirək